اینها که، در پایان کنسرت‌ها، تالارها را، با شعارهای «استاد دوسِت داریم» و شعارهای دیگری از این دست، و با هجوم‌آوردن به صحنه برای عکسبرداری با تلفن‌های همراه‌شان، به استادیوم‌های ورزشی تبدیل می‌کنند؛ اینها که تا تقاضای، اکنون دیگر خجالت‌‌آورشان، مبنی بر اجرای «مرغ سحر» برآورده نشود خود را مغبون احساس می‌کنند؛ اینها که در همان کنسرتِ فلان استاد موسیقیِ سنتی، وقتی نمایشگرهای بزرگِ تالار تصویرِ انوشیروان روحانی را در میان جمعیت نشان می‌دهند، با شوروحرارت به کف‌زدن و سوت‌کشیدن می‌پردازند آیا مخاطبینِ واقعیِ موسیقی کلاسیک ایرانی‌اند؟ +
