هیچ راه حلی وجود ندارد

امیدوارم با حرف‌هایم شما را ناامید نکنم، ولی این واقعیت است. هیچ راه حلی وجود ندارد. حل کردن واقعیت در خود، مانند گرداندن قاشق چای خوری در لیوان آبی‌ست که در آن مقداری شن و سنگریزه ریخته‌اند. همین‌که آدم دست از هم زدن بکشد، آن‌ها را به وضوح می‌بیند. به مشکلاتی که برای آن‌ها راه حل یافته‌اید کمی فکر کنید. اگر راه‌حل شما یک راه حل واقعی می‌بود، پس این خرده‌شن‌‌ها در لیوان شما چیست؟ چرا زخم معده دارید؟ این فکرها که شب‌ها به سراغ‌تان می‌آید چیست؟ اگر  «حل‌شد رفت»‌گفتن شما درست است، پس چرا حل نشده و نرفته است؟ 
سخت نگیرید. در لیوان این نگارنده  علاوه بر شن و سنگ‌ریزه، خرده‌شیشه هم دیده می‌شود، که حتی نمی‌توانم به توهم «شاید حل شود برود» دلخوش باشم. ما مثل هم‌ایم. و من به واسطه‌ی این‌که مدتی بیشتر از شما در این جهان بوده‌ام و چیزهای بیشتری دیده‌ام این اجازه را به خودم می‌دهم به شما بگویم: هیچ چیز حل نمی‌شود.  و اگر با نگریستن به پشت سر، در مشکلاتی که با آن‌ها دست‌وپنجه نرم کرده‌ایم تأمل کنیم، ته لیوان خرده‌ریزههایی را خواهیم دید که بعد از گذشت این همه سال هنوز نک‌تیزند. نه. هیچ چیز حل نمی‌شود و نمی‌رود. همیشه خودخواهی ما از ما جلوزده است و همه چیز را به نفع خود حل کرده است، حتی چیزهایی را، که به نفع ما نبوده است!