[یه خو فکر کنید، حتما در اطراف خود او را دیده‌اید].
آدم‌هایی معمولا مذکر، موفق و مجلس‌گرم‌کن که خنداندن جمع، به ویژه هنر خنداندن خانم‌ها(!) را می‌دانند، و به هزینه آدمی که در جمع ضعیف است یا نمی‌تواند از خود دفاع کند، یا (با این‌که حتی مهندس است) کمی خجالتی‌ست، جمع را می‌خندانند [شما این‌جور مواقع کجا ایستاده‌اید؟]. و البته همیشه هم کسانی (غالبا از میان زن‌ها) پیدا می‌شوند که آخر شب، از سر احساس و عاطفه دستی هم به سر مهندس مظلوم (که در معده‌اش، به جای اسید تیزآب سلطانی‌ست) کشیده، و دلداری بدهند که: اصلن به دل نگیر عزیز. فلانی درسته آدم مزخرفی‌اه، اما دلش پاک‌اه. اصلن منظوری نداره!
یکی از افتخارات من در زندگی این است که یکی‌دوبار به طرفداری از دل، و در دفاع از مظلوم(!) شخصا این‌جور مزخرف‌های دلپاک بی‌منظور را دمونتاژ کرده‌ام، و البته اعتراف می‌کنم از این کار کیف زیادی هم نصیب من شده است [طوری که الان هم که یادم آمد، باز هم کیف داشت!].
دل چیز مقدسی‌ست. کسی که به این اعتقاد دارد/ یک اهل دل واقعی، هرجا آدم‌های مزخرف دلپاک را دید، باید بداند که در موقعیتی استثنایی به سر می‌برد. موقعیتی که در آن دل شکستن هنر می‌باشد!
+
+
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر