۱۴ تیر ۱۳۹۱

نگاه تحسین و احترام

اگر این‌جا را گاهی می‌خوانید بعید نیست این پست را دیده باشید که در آن از کوکتل «امید/ اشتیاق و افتخار» حرف زدیم و این را یکی از ویژگی‌های فرهنگی/ شخصیتی/ بیولوژیکی بخشی از اعضای قشر متوسط شهری مدرن کشورمان معرفی کردیم که تجمع "امید، اشتیاق و افتخار" در وجود آن‌ها باعث ترشح هرمون ناشناسی می‌شود، که انسان را به بیان سخنان نامعقول و عجیب وامی‌دارد.

امروز (در گزارش صدای آمریکا از نمایش عکس‌های رضا دقتی در پارک ویلت پاریس) متوجه شدم که معجون‌ «ستایش‌احترام» هم تأثیر مشابهی دارد*.


جملات زیر بخش آخر حرف‌های گزارشگر صدای آمریکاست. تصاویر را از ویدئوی مربوطه آورده‌ام:

در مراسم ویژه افتتاحیه، رئیس پارک ویلت فرصت این نمایشگاه را غنیمت بازدیدکنندگان دانست. 

رئیس پارک ویلت

مدیر شرکت دوربین‌های کانن از ارزش کاری رضا دقتی [صحبت کرد].

مدیر شرکت دوربین‌های کانن در حال بیان ارزش کاری رضا دقتی

 و سپس خود وی [رضا دقتی] در برابر نگاه تحسین و احترام حاضران سخنان کوتاهی ایراد کرد.

خود وی/ در برابر نگاه تحسین و احترام حاضران و در حال ایراد سخنان کوتاهی

[تأثیرش الان میزنه بالا:]. دست آخر در جمع مهمانان با نیک‌آهنگ کوثر که از کانادا، و احمد رأفت که از ایتالیا آمده‌اند ... 

رأفت و کوثر/ مهمانان کوکتل پارتی

... به این باور اعتراف می‌کنیم که در کار گفتن، مهم نیست چگونه و کجا ایستاده‌ایم، مهم اعتبار در وفاداری به وجدان کلمه و حقیقت است.

در کار گفتن، مهم اعتبار در وفاداری به وجدان کلمه و حقیقت است!

نتیجه: تأمل در اعتراف مشترک گزارشگر صدای آمریکا، احمد رأفت و نیک‌آهنگ کوثر، نشان میدهد که کوکتل «ستایش‌احترام» از نظر تأثیر دست کمی از مواد مخدر مشابه ندارد.

لینک: آن بالا چه حالی داد ایرانی بودن


* روشن است که نوشابه «ستایش‌احترام» مثلا هندی‌ها یا بنگالدشی‌ها، یا شربت «ستایش‌احترام» ساخت یمن یا مالزی از مرغوبیت لازم برخوردار نیست و تشنگی قشر مذکور را رفع نمی‌کند. تصور کنید پنجاه‌نفر پاکستانی یا عراقی یا سومالیایی برای استاد شجریان دست بزنند. خب که چی؟ می‌زنند که می‌زنند. منظور این‌که برحسب ظاهر تنها کوکتل‌های ساخت غرب یک چنین خاصیتی را دارند.

۱ نظر: