بین این روزنامه‌نگارهای ایرانی که ادعای کار مدنی دارند آدم‌های عجیبی پیدا می‌شوند. یادم هست روزی که نیروهای امنیتی عراق استخوان روزنامه نگار عراقی را که به سوی جرج بوش کفش پرتاب کرده بود٬ خرد می‌کردند٬ واکنش آن‌ها این بود: «این کار خیلی بی‌ادبی است»/ «جرج بوش مهمان عراق است و این مرد عراقی از رسم مهمان‌نوازی شرقی بی‌خبر است».
اولین اقدام ویکی‌لیکس که در واقع اعلام وجود این پدیده بود٬ اگر یادتان باشد انتشار فیلمی بود که در آن نظامیان آمریکایی در عراق از هلیکوپتر خود گروهی خبرنگار را با مسلسل‌های سنگین به طرز فجیعی قتل‌عام کردند. خبرنگاران٬ اهل رسانه٬ عدالت‌دوستان و آزادی‌خواهان جهان این عمل جنایت‌کارانه را محکوم کردند. من از خبرنگاران مؤدب وطنی صدایی نشنیدم.
چند هفته پیش رسانه دولتی لیبی مورد حمله جنگنده‌های ناتو قرار گرفت که به کشته‌شدن چندتن از کارکنان آن انجامید. یونسکو و همین‌طور اتحادیه بین‌المللی خبرنگاران این حمله را به شدت محکوم کردند. از خبرنگاران باادب وطنی البته هیچ انتظاری نداشتم٬ اما با خودم فکر کردم٬ یکی دو نفر از این "متخصصان" رسانه وبلاگستان فارسی حتما چند جمله‌ای در این باره خرج خواهند کرد٬ زیرا گذشته از حس همبستگی با همکاران خود٬ حتما می‌دانند که مصوبه شماره ۱۷۳۸ سازمان ملل اعمال هرنوع خشونت علیه خبرنگاران و کارکنان رسانه در منازعه‌ها را اکیدا ممنوع کرده است. این لیبیایی‌ها که در این واقعه جان باختند٬ آدم‌هایی بوده‌اند (دور از جان) مانند کارکنان بی‌بی‌سی فارسی.
[بی‌بی‌سی خبر این بمباران را منتشر کرد. اما لازم ندید اخبار واکنش یونسکو و اتحادیه بین‌المللی خبرنگاران را در اختیار فارسی‌زبان‌ها بگذارد].
البته این ویژگی را نباید منحصر به خبرنگاران دانست. مدتی پیش شخصی زیر مطلبی در مورد سرکوب فلسطینی‌ها نوشته بود: «اصلن این‌ها به ما چه ربطی داره؟».خواستم برای او بنویسم٬ راجر واترز٬ هم برای ندا آقاسلطان می‌خواند هم برای فلسطینی‌ها. دیدم این کار بی‌فایده است. در افتادن با این ذهنیت٬ ذهنیت آدم‌های پرمدعا٬ بی‌اعتنا٬ خودخواه و زرنگی٬ که از همه‌ی جهان همبستگی می‌طلبند٬ اما نسبت به همه جهان بی‌تفاوت‌اند٬ کار حضرت فیل است.
اولین اقدام ویکی‌لیکس که در واقع اعلام وجود این پدیده بود٬ اگر یادتان باشد انتشار فیلمی بود که در آن نظامیان آمریکایی در عراق از هلیکوپتر خود گروهی خبرنگار را با مسلسل‌های سنگین به طرز فجیعی قتل‌عام کردند. خبرنگاران٬ اهل رسانه٬ عدالت‌دوستان و آزادی‌خواهان جهان این عمل جنایت‌کارانه را محکوم کردند. من از خبرنگاران مؤدب وطنی صدایی نشنیدم.
چند هفته پیش رسانه دولتی لیبی مورد حمله جنگنده‌های ناتو قرار گرفت که به کشته‌شدن چندتن از کارکنان آن انجامید. یونسکو و همین‌طور اتحادیه بین‌المللی خبرنگاران این حمله را به شدت محکوم کردند. از خبرنگاران باادب وطنی البته هیچ انتظاری نداشتم٬ اما با خودم فکر کردم٬ یکی دو نفر از این "متخصصان" رسانه وبلاگستان فارسی حتما چند جمله‌ای در این باره خرج خواهند کرد٬ زیرا گذشته از حس همبستگی با همکاران خود٬ حتما می‌دانند که مصوبه شماره ۱۷۳۸ سازمان ملل اعمال هرنوع خشونت علیه خبرنگاران و کارکنان رسانه در منازعه‌ها را اکیدا ممنوع کرده است. این لیبیایی‌ها که در این واقعه جان باختند٬ آدم‌هایی بوده‌اند (دور از جان) مانند کارکنان بی‌بی‌سی فارسی.
[بی‌بی‌سی خبر این بمباران را منتشر کرد. اما لازم ندید اخبار واکنش یونسکو و اتحادیه بین‌المللی خبرنگاران را در اختیار فارسی‌زبان‌ها بگذارد].
البته این ویژگی را نباید منحصر به خبرنگاران دانست. مدتی پیش شخصی زیر مطلبی در مورد سرکوب فلسطینی‌ها نوشته بود: «اصلن این‌ها به ما چه ربطی داره؟».خواستم برای او بنویسم٬ راجر واترز٬ هم برای ندا آقاسلطان می‌خواند هم برای فلسطینی‌ها. دیدم این کار بی‌فایده است. در افتادن با این ذهنیت٬ ذهنیت آدم‌های پرمدعا٬ بی‌اعتنا٬ خودخواه و زرنگی٬ که از همه‌ی جهان همبستگی می‌طلبند٬ اما نسبت به همه جهان بی‌تفاوت‌اند٬ کار حضرت فیل است.
