«به یقین بدان که در این عالم خوشی نیست. طلب خوشی مکن که نیابی، از جهت آن که در این عالم امن نیست. کسی که نمیداند که ساعتی دیگر چه باشد، و چون باشد، و کجا باشد، او را امن چون بود؟ و چون ایمن نیابد، خوشی از کجا باشد؟ پندار خوشی باشد، و پندار خوشی هم به جایی باشد که عقل نبود» (عزیزالدین نسفی).