هولگر دوهمن درباره برنامه اتمی ایران مصاحبه ای دارد با هلموت اشمیت صدراعظم سابق آلمان که در روزنامه عصر هامبورگ (Hamburger Abendblatt) به تاریخ ٢٤ آوریل چاپ شده است. متن زیر برگردان این مصاحبه به زبان فارسی است.
- سیاست اتمی ایران تا چه حد برای شما جدی است؟ آیا این سیاست واقعا تهدید تازهای را به شمار میآید؟
- خیر. این سیاست تهدیدی برای صلح نیست.
- و موقعیت امروز چقدر جدی است؟
- هنگامی که در سال ١٩٦٨ توافقنامه «منع گسترش تسلیحات اتمی» امضا شد پنج کشور مسلح به سلاحهای اتمی موجود بود. امروزه هشت کشور دارای این تسلیحات هستند. و نمیتوان از افزایش تعداد آنان پیشگیری کرد، زیرا کارکرد توافقنامه عدم گسترش واقعا همهشمول نیست.
- گذشته از این، خروج ازاین قرارداد ممکن است.
- بله. این درست است. ایران میتواند از این قرارداد خارج شود. کره شمالی این کار را کرد. و خارج از «قرارداد عدم گسترش» قوانین بینالمللییی که دسترسی به سلاح اتمی را برای کشوری ممنوع کند موجود نیست. این روندی است که اجبارا به این نتیجه منجر میشود که ما در بیست سال آینده دوازده قدرت اتمی داشته در جهان باشیم.
- پس نتیجتا نمیبایستی که با آقای احمدینژاد راحتتر برخورد کنیم؟
- احمدینژاد با تندرویهای کنترل نشده و افسارگسیخته و با سخنرانیهای مهاجمانه اش یقینا خطرناک است. اما این به مسئله اتمی ربط زیادی ندارد. ایرانیها از مدتها پیش در پی استفاده غیرنظامی از تکنولوژی اتمی بوده اند و به عنوان یکی از طرفهای قرارداد «منع گسترش» دارای این حق هستند. برای دستیابی احتمالی به سلاحهای اتمی هنوز به سالها وقت نیاز دارند. این مسئله را نباید با شخص رئیس جمهور ایران درهم آمیخت.
- اما چگونه باید با ایران رفتار کنیم؟
- همانطور که شما خودتان اشاره کردید، بایستی که راحتتر باشیم. بخصوص واشنگتون بایستی کمی کوتاه بیاید.
- تحریم چطور؟ غیر از تحریم اقتصادی گزینه نظامی هم موجود است؟
- گفته میشود که در آمریکا اشخاصی در فکر گزینه نظامی هستند. من فقط میتوانم اخطار بدهم. آمریکا میتواند هر جنگی را بخواهد راه بیاندازد و تقریبا در هرجنگی پیروز شود، اما در بهمریختگی یی که پس از آن ایجاد میشود، درخواهدماند.
- شبیه عراق؟
- بله این را در عراق و در افغانستان و کشورهایی که مورد حمله نظامی قرارگرفته است میبینیم.
- برای سیاستمدارانی که وظیفه تصمیم گیری برعهده آنان است، چه توصیه ای میداشتید؟
- تکرار میکنم: آرامش را حفظ کنیم و به خاطر بیاوریم که قضیه از کجا شروع شد. جهت جلوگیری از مسلح شدن کشورهای بیشتر به تسلیحات اتمی، بایستی بنیانگذاران «توافقنامه منع گسترش» که علی القائده توافقنامه خوبی بود، خود به آن پایبند میبودند. اما نه آمریکا و نه روسیه چنین کاری نکردند.
- و امروز برای این کار خیلی دیر شده است؟
- به احتمال زیاد. چون امروز دیگر «غول از شیشه خارج شده است». قدرتهای بزرگ پذیرفتند که اسرائیل و بعدها پاکستان و هند دارای تسلیحات اتمی باشند. اخیرا آمریکایی ها با هندوستان قراردادی مبنی بر استفاده غیرنظامی از تکنولوژی اتمی بستند و به این ترتیب عملا هندوستان را به عنوان یک قدرت اتمی به رسمیت شناختند.
- آیا در موقعیت فعلی راه حل دیپلماسی در مورد مسئله ایران کفایت میکند؟
- من اصلا نمیدانم بایستی جلوی چه چیزی گرفته شود. از طرفی ایران میتواند از خود دفاع کند.
- منظور شما از طریق قیمت نفت است؟
- به عنوان مثال، بله. قیمت نفت امروز بالای ٧٠ دلار برای هر بشکه است و ایران یکی از بزرگترین صادرکنندگان نفت خام است.
- آیا غرب هم میتواند، چنانچه برخی از متخصصان توصیه میکنند، از طریق قطع صدور بنزین به ایران از خود دفاع کند؟ ظرفیت بنزین ایران خیلی کمتر از آن است که اقتصاد کشور را فعال نگهدارد.
- از سال ١٩٧٣ میدانیم که اوپک محدودیتی برای عملکرد خود ندارد. یک چالش جدی با ایران با استفاده از ابزار اقتصادی نشان خواهد داد که ایران در درازمدت اهرمهای قدرتمندی در اختیار دارد.
- پس ما در موقعیت خیلی خوبی نیستیم؟
- ما آلمانیها مورد این پرسش قرار نمیگیریم. این را نه ما، بلکه آمریکاییها باید از خود شان بپرسند.
[از آرشیو ۴دیواری قدیمی/ اردیبهشت۸۵]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر