اسم این را چه می‌شود گذاشت؟

بین این گزارشگران و روزنامه‌نگاران ایرانی تیپ‌های عجیبی پیدا می‌شود. به عنوان مثال به قصد تهیه گزارش نشستی با شرکت یک یا چند تن از چهره‌های مشهور و موفق می‌خواهند تعدادی از گفته‌های گهربار آن‌ها را برای ما بازگو کنند. در این‌جور مواقع ساختار گزارش آن‌ها این‌طور است که پیش از نقل هریک از بیانات "استاد" گوشه‌ای از شخصیت٬ مقام٬ دستاوردها و افتخارات او را ذکر می‌کنند:

استاد مسلم آواز ایران محمد رضا  شجریان گفت ...
این شوالیه موسیقی ایران/ یا برنده جایزه فلان اضافه کرد ...
این استاد آواز ایران که کنسرت‌های او در فرانسه مورد استقبال قرارگرفته است گفت ...
یا:
این کارگردان ایرانی که از شهرت جهانی برخوردار است بر این باور است که ...
این برنده جایزه فلان طلایی گفت: ...
این کارگردان فیلم فلان که جایزه چنان را برد معتقد است ...

چرا٬ و بر اساس چه الزامی بایستی این «افتخارات» دایما یادآوری شوند؟ چرا این خبرنگاران می‌خواهند ذهن مخاطب دایما متوجه باشد٬ این شخصی که الان قرار است حرف (اغلب سبکی) بزند٬ همان است که جایزه فلان طلایی را برده است؟

این کارگردان که به تازگی با ژولیت بینوش دیزی خورده است گفت: جوان‌ها برای این که به یارشان اطلاع بدهند که ماشین‌شان در بزرگراه همت پنچر شده است٬ با استفاده از اشعار حافظ که توسط من تقطیع شده‌ است به هم sms می‌زنند!

این استاد مسلم موسیقی ایران که مدتی پیش تور اروپایی خود را آغاز کرده است گفت: ربنا متعلق به همه مردم است.

این استاد موسیقی که در جوانی آبشارهای معروفی می‌زد گفت ...