هیچ بعید نیست که کارمندان بی‌بی‌سی فارسی مثل من وطن خود را دوست داشته باشند. اما گاهی اوقات این حس دست از سرم برنمی‌دارد که ما از دو وطن مختلف حرف می‌زنیم.
*
«در روایت کارشناسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، از آلوده و معیوب‌شدن شمار قابل اعتنایی از سانتریفیوژهای تاسیسات نطنز و اخلال محسوس در روند غنی‌سازی اورانیوم در این تاسیسات نیز سخن در میان است».
«به این ترتیب، آنچه که با فشارهای دیپلماتیک و قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل کمتر قابل تحقق بود، با استاکس‌نت تا حدی واقعیت یافت» (+).
حال آیا بایستی از محقق‌شدن آنچه «با فشارهای دیپلماتیک و قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل کمتر قابل تحقق بود» خوشحال باشیم و برای طراحان این ویروس هورا بکشیم؟ برای ترور "موفقیت‌آمیز" فیزیک‌دان ایرانی چطور؟ این نیز یکی دیگر از اقداماتی نبود که در کشور ما تأثیری گذاشت که «با فشارهای دیپلماتیک و قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل کمتر قابل تحقق بود»؟
واقعیت این است که ویروس استاکس‌نت باعث صدمات و خساراتی در کشور ما شد. نمی‌دانم خسارت جانی هم داشت یا نه. یادم هست همان‌روزها چندین انفجار از جمله در تأسیسات گازی و انبار مهمات کشور واقع شد که بعضی آن را مرتبط با این ویروس معرفی کردند. گذشته از خساراتی که این اختلالات به بار آورد٬ یادم هست خوانده بودم که این ویروس در صورتی که کشف نمی‌شد و می‌توانست آن‌طور که طراحان آن مایل بودند عمل کند٬ امکان تخریب نیروگاه اتمی بوشهر وجود می‌داشت٬ که در این صورت با یک آلودگی اتمی٬ با یک فاجعه انسانی در ابعاد بزرگ مواجه می‌بودیم. فاجعه‌ای که تصور آن هم دردناک و وحشت‌ناک است. اما آنچه آدم را بیشتر می‌ترساند در نظرگرفتن این واقعیت است که جان شهروندان ایرانی در محاسبه‌های قدرت‌های طراح استاکس‌نت جایی نداشته است.
من ابدا از این خوشحال نیستم که «تا حدی واقعیت یافت». شخصا با آرزوی ناکامی کسانی که برای رسیدن به مقاصد شوم خود از تحمیل هیچ هزینه‌ای به مردم ایران پروا ندارند٬ از این خوشحالم که بلا از بیخ گوشمان پرید. این‌که دفع این خطر را مدیون کارشناسان توانای ایرانی هستیم٬ یا خداوند بلا را گرداند٬ چون نیروگاه اتمی ایران «بیمه ابوالفضل» است٬ فرقی نمی‌کند. من شخصا به مهندسان ایرانی درود می‌فرستم٬ و خدا را شکر می‌کنم.
اما سؤال اصلی به جای خود باقی است:
چرا اکثریت جامعه مجازی فارسی زبان به این ماجرا منفعلانه و حتی بی‌طرفانه نگاه می‌کند؟ انگار نه نگار که این تجاوز به "ما" شده است. جان مردم ما را به خطر انداخته‌است و به منابع مالی و علمی کشور ما آسیب زده است!
*
«در روایت کارشناسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، از آلوده و معیوب‌شدن شمار قابل اعتنایی از سانتریفیوژهای تاسیسات نطنز و اخلال محسوس در روند غنی‌سازی اورانیوم در این تاسیسات نیز سخن در میان است».
«به این ترتیب، آنچه که با فشارهای دیپلماتیک و قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل کمتر قابل تحقق بود، با استاکس‌نت تا حدی واقعیت یافت» (+).
حال آیا بایستی از محقق‌شدن آنچه «با فشارهای دیپلماتیک و قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل کمتر قابل تحقق بود» خوشحال باشیم و برای طراحان این ویروس هورا بکشیم؟ برای ترور "موفقیت‌آمیز" فیزیک‌دان ایرانی چطور؟ این نیز یکی دیگر از اقداماتی نبود که در کشور ما تأثیری گذاشت که «با فشارهای دیپلماتیک و قطعنامه‌های تحریمی سازمان ملل کمتر قابل تحقق بود»؟
واقعیت این است که ویروس استاکس‌نت باعث صدمات و خساراتی در کشور ما شد. نمی‌دانم خسارت جانی هم داشت یا نه. یادم هست همان‌روزها چندین انفجار از جمله در تأسیسات گازی و انبار مهمات کشور واقع شد که بعضی آن را مرتبط با این ویروس معرفی کردند. گذشته از خساراتی که این اختلالات به بار آورد٬ یادم هست خوانده بودم که این ویروس در صورتی که کشف نمی‌شد و می‌توانست آن‌طور که طراحان آن مایل بودند عمل کند٬ امکان تخریب نیروگاه اتمی بوشهر وجود می‌داشت٬ که در این صورت با یک آلودگی اتمی٬ با یک فاجعه انسانی در ابعاد بزرگ مواجه می‌بودیم. فاجعه‌ای که تصور آن هم دردناک و وحشت‌ناک است. اما آنچه آدم را بیشتر می‌ترساند در نظرگرفتن این واقعیت است که جان شهروندان ایرانی در محاسبه‌های قدرت‌های طراح استاکس‌نت جایی نداشته است.
من ابدا از این خوشحال نیستم که «تا حدی واقعیت یافت». شخصا با آرزوی ناکامی کسانی که برای رسیدن به مقاصد شوم خود از تحمیل هیچ هزینه‌ای به مردم ایران پروا ندارند٬ از این خوشحالم که بلا از بیخ گوشمان پرید. این‌که دفع این خطر را مدیون کارشناسان توانای ایرانی هستیم٬ یا خداوند بلا را گرداند٬ چون نیروگاه اتمی ایران «بیمه ابوالفضل» است٬ فرقی نمی‌کند. من شخصا به مهندسان ایرانی درود می‌فرستم٬ و خدا را شکر می‌کنم.
اما سؤال اصلی به جای خود باقی است:
چرا اکثریت جامعه مجازی فارسی زبان به این ماجرا منفعلانه و حتی بی‌طرفانه نگاه می‌کند؟ انگار نه نگار که این تجاوز به "ما" شده است. جان مردم ما را به خطر انداخته‌است و به منابع مالی و علمی کشور ما آسیب زده است!
